Urodzony 16.03.1839 r. w Bochni. Syn Wincentego, urzędnika salin i Teofili z Borzęckich. W wieku 12 lat, w 1851 r. rozpoczął naukę w gimnazjum bocheńskim, rok później przeniósł się do krakowskiego Gimnazjum Św. Anny. W latach 1859-1863 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). Po wybuchu powstania styczniowego, w pierwszych dniach lutego 1863 r. znalazł się w obozie powstańczym w Ojcowie. Tam zaciągnął się w szeregi powstańcze do oddziału Żuawów Śmierci Francoisa Rochebruna. Wziął udział w bitwie miechowskiej 17 lutego 1863 r., gdzie prowadził lewe skrzydło żuawów w ataku na cmentarz miechowski. Został ranny i dostał się do niewoli. Został osadzony w więzieniu w Miechowie, Kielcach, Radomiu. Wyrok skazujący na pobyt na Syberii zapadł w lipcu 1863 r. Przewieziony do cytadeli warszawskiej spędził tam kilka dni, a następnie koleją przez Petersburg, Moskwę dotarł do Niżnego Nowogrodu. Etap do Tobolska odbył kibitką, następnie pieszo do Krasnojarska, skąd ostatecznie trafił do Pinczugi nad Angarą. Przez rok prowadził m.in zajazd z wyszynkiem. Dzięki interwencji posłów krakowskich w wiedeńskiej Radzie państwa wrócił w styczniu 1865 r. Ponownie przyjęty został na UJ, który ukończył w niedługim czasie.
Od 1869 r., po odbyciu praktyki pracował w Wyższym Sądzie Krajowym w Krakowie, później w jako adiunkt w Sądzie Obwodowym w Nowym Sączu. W lipcu 1872 r. uzyskał w Krakowie nominację na notariusza, zaś w 1873 r. przeniósł się do Grybowa, gdzie przez kilkadziesiąt lat pracował na różnych stanowiskach, również społecznie. W 1889 r. został wybrany posłem na Sejm Krajowy z kurii gmin wiejskich okręgu wyborczego grybowskiego. Urząd ten piastował do 1901 r., to jest przez dwie kadencje.
W 1897 r. wrócił do Krakowa, gdzie pełnił funkcję członka Izby Notarialnej w Okręgu Sądu Krajowego Krakowskiego. W 1908 r. został prezesem Izby. Należał również do Towarzystwa Demokratycznego w Krakowie, z ramienia którego przez wiele lat piastował mandat w Radzie Miejskiej. W latach 1897-1916 był członkiem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Po wybuchu I wojny światowej wraz z Izbą Notarialną wyjechał do Ołomuńca. Już ciężko chory wrócił do Krakowa w lutym 1916 r. Zmarł w lipcu 1916 r. i został pochowany na cmentarzu Rakowickim.
Źródła:
- Bieńkowski W., Edmund Antoni Józef Klemensiewicz [w:] Polski Słownik Biograficzny, T. XII.
- Klemensiewicz E., Pomiędzy Tunguzami, [w:] „W 40 rocznicę powstania styczniowego 1863-1903”, Lwów 1903, s. 201-204.
MF
