Urodzony w 1839 r. w Krakowie, jako Feliks Aleksander. Był synem Walentego Borkowskiego byłego majora Wojsk Polskich, uczestnika powstania listopadowego i Anny z Janiszewskich.
W wieku 20 lat Feliks został wcielony do armii austriackiej. Służył w 26. batalionie strzelców w Krakowie. Wybuch powstania styczniowego spowodował, że wraz z 18 żołnierzami krakowskiego batalionu dołączył do zgrupowania Apolinarego Kurowskiego w Ojcowie. Znalazł się w oddziale „żuawów śmierci” dowodzonych przez pochodzącego z Francji Franciszka Rochebrun. Walczył w bitwie pod Sosnowcem. 17 lutego 1863 r. wziął udział w bitwie miechowskiej, gdzie został ranny. Po opatrzeniu ran ruszył do oddziału Antoniego Jeziorańskiego, który połączył się z wojskiem Mariana Langiewicza. Przeszedł szlak od Małogoszczy, Pieskowej Skały, Skały. W Goszczy ponownie wstąpił do oddziału żuawów śmierci Rochebruna, w szeregach którego walczył pod Chrobrzem i Grochowiskami. Po rozwiązaniu oddziału przez Langiewicza, przeszedł granicę austriacką pod Igołomią. Niedługo potem został aresztowany przez Austriaków. Tam nie zabawił długo, gdyż jak sam pisał we wspomnieniach „patriotyczne panie krakowskie [ …] gdy się dowiedziały, że jestem ranny i dezerter z wojska austriackiego, przebrały mnie za kobietę i […] wyprowadziły z więzienia”.
Borkowski po niedługiej rekonwalescencji zaciągnął się do oddziału Gregorowicza i walczył pod Szklarami, później z Mossakowskim pod Olkuszem i Żarkami; z oddziałem rotmistrza Zaremby walczył pod Piotrkowem. Odbył kampanię z Józefem Oksińskim pod Kamieniem, Koniecpolem i Przedborzem, gdzie został ranny. Później spotykamy go pod Ratajami i pod Opatowem i Sandomierzem walczącego w oddziale Karola Kality.
W potyczce pod Przedborzem ponownie odnosi rany i trafia do niewoli rosyjskiej, gdzie był bity i torturowany. Mimo tego nie zdradził nikogo. Okrutnie zbity doszedł do zdrowia i po blisko półrocznym śledztwie w Piotrkowie skazany został na Sybir. Jednakże udało mu się zbiec z więzienia i wrócić do Krakowa. Tam w wyniku zdrady wpadł w ręce austriackie i po wnikliwym śledztwie został skazany na karę śmierci. Wyrok ten w drodze łaski został zamieniony na karę 75 kijów, którą również przeżył.
Ostatecznie ponownie został wcielony do wojska austriackiego i w 1866 r., w trakcie wojny austriacko-pruskiej wziął udział w bitwach pod Skalicem, Nachodem i Koniggratz, gdzie stracił część palców prawej ręki.
Miał żonę Antonię z Kamińskich, młodszą od siebie o 20 lat. Przez wiele lat mieszkał w Krakowie. Po 1910 r. zamieszkał w Nowym Sączu i tam zmarł 20 lipca 1923 r. Spoczywa w kwaterze nr 19 na cmentarzu komunalnym przy ul. Rejtana. Na nagrobku powstańca styczniowego widnieje napis:
Feliks Borkowski uczestnik Powstania 1863 pracownik kolei ur. 1835 r. zm. 10 VIII 1923 r.
„Kiedy wybiła godzina Powstania
Śladem ojca mego
Poszedłem walczyć pod Orla Białego
Poszedłem w szeregi Wojska Polskiego
Aby pokonać cara rosyjskiego”
Cześć Jego pamięci!
MF
Źródło:
1. Potoniec B., Feliks Aleksander Borkowski. Nieznany bohater powstania styczniowego, [w:] Almanach Sądecki, R.XXIII Nr3/4 (88/89), Nowy Sącz 2014, s. 3-7.
2. Chołodecki-Białynia J., Księga pamiątkowa opracowana staraniem komitetu obywatelskiego w czterdziestą rocznicę powstania r. 1863/1864, Lwów 1904, s. 176-177.
3. Kunisz A., Udział Ziemi Tarnowskiej w Powstaniu Styczniowym, Kraków 1990, s. 113, 246 ( przypis 105).
