Był synem hrabiego Piotra Moszyńskiego byłego zesłańca syberyjskiego w tamtym czasie mieszkającego w Krakowie. Bez zgody ojca złożył przysięgę powstańczą i z tego powodu uzyskał zgodę ojca na udział w powstaniu.
Po przybyciu do obozu ojcowskiego z racji swojego wyszkolenia szermierczego i strzeleckiego trafił do oddziału Żuawów Śmierci. Początkowo w czasie ćwiczeń wypełniał obowiązki prostego żołnierza, ale wkrótce znajomość żołnierskiego rzemiosła i biegłość posługiwania się językiem francuskim spowodowała nominację na podporucznika. W czasie ataku na cmentarz w bitwie miechowskiej został ciężko postrzelony w nogę. Rannego i niezdolnego do dalszej walki rosyjscy żołnierze dobili bagnetami. Został pochowany wraz z towarzyszami broni w mogile powstańczej na miechowskim cmentarzu. Próby ekshumacji nie dały pozytywnego rezultatu.
WB
Źródła:
- Staszel Jan – Bitwa miechowska 17 II 1863 r. w relacji pamiętnikarskiej Kazimierza Girtlera, Rocznik Biblioteki PAN w Krakowie, rok XV (1969)
- Webersfeld Edward, Obóz w Ojcowie, w: Kuryer Lwowski 1913 nr 92
- Red. Słuszniak Maria – Ojczyźnie naszej, Polsce, bądźmy wierni, Miechów 2018, s. 207
- Kolumna Z. – Pamiątka dla rodzin polskich, krótkie wiadomości o straconych na rusztowaniach, rozstrzelanych, poległych i zmarłych na wygnaniu syberyjski i tułaczce ofiar 1861-1866, Kraków 1868
- Stupnicki Hipolit – Imionospis poległych i straconych ofiar powstania 1863-1864, Lwów 1865
- https://genealogia.okiem.pl/powstaniec-styczniowy/25038/emanuel-moszynski
