Urodził się w Szczepanowicach 15 lipca 1882 r. jako syn Tomasza i Marcjanny zd. Staszkiewicz Barczyńskich. Ojciec Tomasz jako posiadacz licznych nieruchomości czerpał dochód z czynszów i dzierżaw, natomiast matka zajmowała się gospodarstwem domowym. W rodzinie były tradycje rzemieślnicze – stryj Antoni był mistrzem kowalskim, dlatego po ukończeniu szkoły powszechnej Romualda oddano do terminu do stryja Antoniego.
Po ukończeniu nauki cech nie zezwolił na dalsze szkolenie młodego kowala przez stryja i do terminu czeladniczego przyjął go mistrz kowalski Feliks Gurski. Po wykonaniu tzw. „dzieła czeladniczego” otrzymał dyplom czeladnika 30 lipca 1901 r., a 10 sierpnia został wpisany do cechu jako czeladnik. Poszukując pracy znalazł ja dość daleko, bo w warsztatach kolejowych kolei iwanogrodzko-dąbrowskiej w Warszawie na Pradze i pracował tam od końca 1901 r. do 1903 r., kiedy to będąc na urlopie w rodzinnym domu został powołany do carskiego wojska. W obliczu narastającego napięcia pomiędzy Rosją a Japonią, uznano za pilną potrzebę zwiększenia kontyngentu wojskowego.
Przez Charsznicę, Warszawę, Petersburg, pojechał aż do Władywostoku gdzie został wcielony do 5 batalionu saperów. Walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej między innymi pod Mukdenem.
Ponieważ w trakcie służby wojskowej zarabiał naprawiając różne mechanizmy czy nawet biżuterię, wykorzystał przekupstwo wyższych kadr woskowych i wykupił się od dalszej służby. W 1906 r. otrzymał przepustkę pozwalającą na powrót do domu. Wrócił korzystając z kolei transsyberyjskiej.
W 1912 r. wstąpił w związek małżeński z Wiktorią Spiechowiczówną. W swoim domu na ul. Janów w Miechowie otworzył warsztat kowalsko-ślusarski, z którego dochód stał się głównym źródłem utrzymania rodziny.
W czasie wielkiej wojny wkraczający do Miechowa Austriacy eksmitowali go z kuźni zajmując ją na warsztat naprawy taboru wojskowego. Pod karą śmierci miał przez okres okupacji austriackiej zakaz wstępu do własnego warsztatu. Wojnę przeżył dzięki posiadaniu kilku mórg pola i zaprzęgu konnego którym zarabiał na życie.
W 1924 r. uzyskał patent mistrza Cechu Ślusarsko – kowalskiego. Wraz z żoną wychowali trójkę dzieci.
Szczęśliwie przeżył również drugą w swoim życiu wojnę. Do połowy lat 50. Prowadził zakład kowalski. Zmarł w Miechowie 20 kwietnia 1961 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Źródło: biogram opracowany przez wnuka Włodzimierza Barczynskiego
WB
