Urodzony 1847 r. w Krakowie. Był synem malarza Wojciecha Eliasza-Radzikowskiego i jego drugiej żony Tekli z Krzyżanowskich. Jego bratem był znany malarz Walery Eliasz-Radzikowski.
Uczył się w gimnazjum św. Anny w Krakowie. W wieku 16 lat uciekł z domu, aby wziąć udział w powstaniu styczniowym. Brał udział w krwawej bitwie miechowskiej 17 lutego 1863 r. Tam dostał się do niewoli. Został zesłany na Syberię do Nikołajewska, gdzie przebywał 4 lata. Po powrocie z zesłania rozpoczął studia w krakowskiej Szkole Rysunku i Malarstwa, które ukończył w 1873 r. W maju 1873 r. wstąpił do Klasy Rzeźby na Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium.
Rzeźbił portrety jak np. medalion z portretem polskiego bohatera narodowego Tadeusza Kościuszki, stworzył wiele nagrobków. Znane są jego liczne popiersia, np. Jerzego Lubomirskiego, Józefa Ignacego Kraszewskiego, Walerego Eliasza-Radzikowskiego i inne. Tworzył również rzeźby o tematyce religijnej jak Madonna z 1873 r., Św. Barbara z 1875 r., czy Matka Boska Niepokalana z 1880 r. W Muzeum Polskim w Rapperswilu w Szwajcarii, o czym informuje katalog z 1909 r. znajduje się kilka popiersi przedstawiających królów polskich jego autorstwa.
Władysław Eliasz-Radzikowski zmarł w 1921 r. i został pochowany na Starym Cmentarzu Podgórskim.
Źródło:
- Justyn Sokulski, Władysław Eliasz Radzikowski[w:] Polski Słownik Biograficzny, tom VI, Kraków 1948
- Grodziska K., Cmentarze Podgórza, Wydawnictwo
- www.porta-polonica.de/pl/lexikon/eljasz-wladyslaw
MF
