Urodzony w Parzęczewie jako syn Felicjana Pintowskiego i Jadwigi zd Sokołowskiej. W czasie nauki w Szkole Głównej w Warszawie wziął udział w manifestacjach przedpowstańczych – kierował nimi wraz ze swoim przyjacielem Leonem Frankowskim. Z uwagi na niebezpieczeństwo represji wyjechał do pruskiej szkoły w Heidelbergu i tam studiował na wydziale filozoficznym. Tam studiował tylko jeden semestr po czym udał się do Włoch. Na wieść o wybuchu powstania powrócił do Krakowa skąd dotarł do obozu ojcowskiego. Walczył w oddziale Kurowskiego, poległ na Rynku w Miechowie.
Opisuje to relacja Władysława Rudzkiego: Wpadliśmy pierwsi na czele jazdy, ja jechałem po jednej stronie, Nencki po drugiej, a Witold w środku. On padł od kuli moskiewskiej, bo cała rota piechoty przywitała nas ogniem – co się stało z drugim w naszej trójce nie wiem, ja wpadłem w jakąś uliczkę, tam koń mój potknął się i upadł”
Jego ciało prawdopodobnie zostało wrzucone do studni w Rynku lub wywiezione na miejscowy cmentarz.
WB
Źródła:
- Materiały opracowane przez rodzinę powstańca
- Staszel Jan – Bitwa miechowska 17 II 1863 r. w relacji pamiętnikarskiej Kazimierza Girtlera, Rocznik Biblioteki PAN w Krakowie, rok XV (1969)
- Stamirowska Paulina, Styczniowe dziewczątko, w: Wasylewski Stanisław (opr.), Opowieści dziewczęce, Lwów-Poznań 1920
- https://genealogia.okiem.pl/powstaniec-styczniowy/62930/witold-pintowski
